آموزه

غرور به شفاعت، منشأ ارتکاب انواع رذایل اخلاقیه و اقسام معاصی کبیره گردیده [...] با اینکه غرور به اسلام و شفاعت، منجر به حِرمان[۱] از هر دو خواهد شد.

منبع: عارف کامل، ص ۱۶۲؛ شذرات المعارف، شذره اول

دوم [علت از اسباب بیمارکننده مسلمانان] یأس از ظهور سعادت دینی و دنیوی است؛ یعنی هر گاه سنجیده شود سعادت با قوۀ عامله خود، با اینکه اگر خود را از بحر اُجاج غرور[۱] خارج نموده [باشد]، گرفتار چاه پرتباه یأس می‌نماید و خود را متوقف [نموده] و از هر گونه تکلیف، بَری[۲] و عَری[۳] دانسته، با اینکه عالم مُلک، دار تحصیل و تکمیل سعادت است به حَسَب دین و دنیا.

«حدود» و «دیات» [...] تدابیر الهیه‌اند برای «جلوگیری از منهیات» و «پیشرفت اوامر»؛ زیرا که معلوم است «قصاص» که اعدام شخصی است در مقابل اعدام شخص دیگر، اگرچه در ظاهر تکثیر معدوم شده[۱]، ولی حقیقتاً اعظم تدبیری است برای حفظ حیات نوع و جلوگیری از ارتکاب قتل نفوس. و لذا فرموده: «و لکم فی القصاص حیوة یا اولی الالباب.»[۲] و البته وقتی که این حکم سیاسی-الهی جاری شود، [انسان] از جهت حب ذات و حب بقا، ممنوع خواهد شد از ارتکاب این فعل قبیح، و حفظ نفوس نماید.

غرور به شفاعت، منشأ ارتکاب انواع رذایل اخلاقیه و اقسام معاصی کبیره گردیده [...] با اینکه غرور به اسلام و شفاعت، منجر به حِرمان[۱] از هر دو خواهد شد.

منبع: عارف کامل، ص ۱۶۲؛ شذرات المعارف، شذره اول

[سبب] اول [از اسباب ممرضه مسلمین]، غرور مسلمین به حقانیت خود [است] که منشأ تحویل دادن میدان دعوت است به معاندین، و [همین غرور به حقانیت] موجب قناعت نمودن به اسلام انفرادی و ترک تبلیغات و امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر شده [است].

منبع: شذرات المعارف، شذره اول، ص ۴

مدت زمانی است[۱] که مملکت اسلام مبتلا به امراض مزمنه و مهلکه شده، از انتشار عقاید باطله و اخلاق رذیله و افعال باطله؛ به حدی که نمی‌توان جامعه را نسبت به انسانیت داد، فضلاً عن الاسلامیه[۲]، و روزبه‌روز در شدت و فشار آن امراض است تا رفته‌رفته مزاج آن را بالکله فاسد و اسمش را مانند رسمش محو نماید؛ نعوذ بالله منه[۳].

[سبب] اول [از اسباب ممرضه مسلمین]، غرور مسلمین به حقانیت خود [است] که منشأ تحویل دادن میدان دعوت است به معاندین، و [همین غرور به حقانیت] موجب قناعت نمودن به اسلام انفرادی و ترک تبلیغات و امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر شده [است]، چنان‌چه غرور به شفاعت، منشأ ارتکاب انواع رذایل اخلاقیه و اقسام معاصی کبیره گردیده [...] با اینکه غرور به اسلام و شفاعت، منجر به حِرمان از هر دو خواهد شد.

منبع: عارف کامل، ص ۱۶۲؛ شذرات المعارف، شذره اول

قرآن مجید با اسلام انفرادی مناسبت ندارد، زیرا که قرآن نمی‌فرماید به‌تنهایی نماز کن، بلکه علاوه بر آن، تولید نمازگزار و اقامه صلات را در عهده مسلمین گذارده. قرآن نمی‌فرماید تنها تحرز از زنا نما، بلکه علاوه [بر آن]، حفظ عقد و منع از وقوع زنا را در عالم، از وظایف ما مقرر فرموده است.

منبع: عارف کامل، ص ۱۶۲؛ شذرات المعارف، شذره اول

باید از شرّ نفس به خدا پناه ببریم. وگرنه شیطان با خدا عهد کرده با «عباد الله مخلصین[۱]» کاری نداشته باشد. مرحوم شاه‌آبادی دربارۀ ارتباط شیطان با انسان می‌فرمود:

شيطان سگِ درگاه خداست. اگر كسى با خدا آشنا باشد، به او عوعو نكند و او را اذيت نكند.

شاگرد ایشان، امام خمینی (ره)، در ادامه می‌فرماید: «سگِ درِ خانه ، آشنايان صاحب خانه را دنبال نمی‌كند. شيطان نمى‌گذارد كسى كه آشنايى با صاحب خانه ندارد وارد خانه شود.»

تعییر (سرزنش) به کافر نیز نکنید در قلب؛ شاید نور فطرتش او را هدایت کند و این تعییر و سرزنش کار شما را منجر به سوءعاقبت کند.

منبع: چهل حدیث، امام خمینی (ره)، حدیث ۳، ص ۶۷