مدت اقامت آیت‌الله شاه آبادی در نجف و سامرا جمعاً هشت سال طول کشید. بعد از این هشت سال ایشان به ایران مراجعت کردند. ظاهراً میرزای دوم منع کرده بودند حاج آقا شاه‌آبادی را از این‌که برگردند به ایران و فرموده بودند که باید ایشان بمانند در حوزه سامرا و نجف. از طرفی مشکل خانوادگی […]
مدت اقامت آیت‌الله شاه آبادی در نجف و سامرا جمعاً هشت سال طول کشید. بعد از این هشت سال ایشان به ایران مراجعت کردند. ظاهراً میرزای دوم منع کرده بودند حاج آقا شاه‌آبادی را از این‌که برگردند به ایران و فرموده بودند که باید ایشان بمانند در حوزه سامرا و نجف. از طرفی مشکل خانوادگی و امر والده آیت‌الله شاه‌آبادی که حتماً باید برگردند به ایران و فرزند خودشان را ببینند، آیت‌الله شاه‌آبادی را مجبور کرده بودند به این‌که تصمیم به مراجعت بگیرند.
آن‌طور که نقل می‌کنند، می‌دانستند که میرزا مانع می‌شوند، تصمیم گرفتند که بی‌خبر از سامرا به ایران بروند، ولی میرزا مطلع می‌شوند و خودشان تشريف مي‌برند و می‌بینند که آیت‌الله شاه‌آبادي وسایل منزل را جمع کرده‌اند و عازم سفر هستند. میرزا عصایشان را محکم به زمین می‌کوبند و می‌گویند: «میرزا محمد‌علی، رفتن به ایران برای تو حرام است!»
تعبیر مرحوم میرزا این بوده که من را مابین دو محضور قرار ندهید، تکلیف مالایطاق بر من نکنید، از طرف والده امر شده و منزل ما دارالبکاء شده است، یعنی همیشه در حال گریه کردن هستند و میرزا قبول کرده و از آیت‌الله شاه‌آبادی قول می‌گیرند که ایشان برگردند به سامرا؛ ولی ظاهراً مراجعت به ایران و مشکلاتی که در طول سفر و در ایران با ایشان بود نمی‌گذارد که برگردند به نجف و سامرا. با این توصیفات، ایشان بعد از دوازده سال اقامت در اصفهان و شانزده سال اقامت در تهران، در 28 سالگی عازم نجف شدند و بعد از هشت سال اقامت در نجف و سامرا در سن 36 سالگی به تهران آمدند و در تهران به فعالیت‌های دینی و تبليغی مشغول شدند.[1]
راوی: حجت‌الاسلام سعید شاه‌آبادی
[1] منبع: سرگذشت‌پژوهی آیت‌الله شاه‌آبادی
نظرات