فرزند عارف کامل

مرحوم والد در دوران تحصن خود در حرم حضرت عبدالعظیم (علیه‌السلام)، یک دهه عاشورا منبر رفتند و یک موضوع را در هر شب سه نوبت (اول منبر، وسط منبر، آخر منبر) بیان فرمودند. در شب دهم، در آخرین منبر فرمودند: «خدایا! تو شاهد و گواه باش که این مرتبه که این جمله را بگویم، در این ده شب سی مرتبه تکرار کرده‌ام و اتمام حجت نموده‌ام. برای علمای نجف، علمای قم، اصفهان، مشهد و تمام نقاطی که می‌دانستم و توانستم هم نامه نوشته‌ام. امشب هم برای آخرین مرتبه در این مجلس می‌گویم و آن این است که رضاخان، دست‌نشاندۀ انگلیس است و هدفش اعدام قرآن و اسلام است.

تاریخ شاید تا آن زمان چنین­ نمونه­‌ای سراغ نداشته که شخصیتی مانند مرحوم پدرم را، از مسجد جامع بازار تا حرم حضرت عبدالعظیم (علیه‌السلام) روی دوش تشییع بکنند و همان‌جا به خاک بسپارند. بایستی گفت اینکه ده دوازده کیلومتر راه را پیاده بر دوش، با آن جمعیت بسیار تشییع کنند، اصلاً سابقه نداشت. مرحوم حاج علی اکبر تبریزی، در منبری که در بزرگداشت ابوی در مسجد مرحوم آیت‌الله بهبهانی برگزار شد، گفتند: «من تا به حال چنین تشییع جنازه­‌ای ندیده ­بودم، به‌خصوص كسی که در تشییع جنازه­‌اش این همه گریه‌­کن داشته باشد.»[۱]

ایشان طوری زندگی می‌­کردند که هر خانواده‌­اش یک خانه داشته باشد. البته در آن خانه‌‌ای که بودند، بزرگ بود. اما زمانی که به تهران آمدند، سعی کردند که برای هر خانواده‌­اش یک خانه داشته باشد و این خانه به نام زنشان بود. محال بود که به نام بچه‌‌ها باشد. به یاد دارم که برای مادر آقا نصرالله و آقا نورالله نرسیدند که این کار را بکنند. چون سه دانگ خانه‌­ای بود که نرسیدند این کار را بکنند. وقتی که مرحوم پدر فوت کردند، من شخصاً خودم رفتم محضر و سهم  خودم را واگذار کردم به مرحوم. حالا خواهرانم را به یاد ندارم. ولی من خودم رفتم و این کار را کردم.

دربارۀ محل دفن، كه در نجف اشرف كنار مرقد مبارك امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) باشد بهتر است یا در كنار مرقد مطهر سالار شهیدان حضرت سیدالشهدا (سلام‌الله‌علیه) در كربلای معلی، آیت‌الله شاه‌آبادی (ره) بحث جالبی داشتند كه در نوع خودش كاملاً منحصر به فرد است؛ مطلبی مهم و زیربنایی كه فقط از جانب این فقیه بزرگوار می‌توانست مطرح شود و موضوع محل دفن یك فرد مؤمن و مسلمان را به چالش بكشاند.

شیخ محمد شاه‌آبادی در سال ۱۳۰۵ش در تهران، در خانوادۀ علم و فضیلت، در ظل عنایت مرحوم آیة‌الله‌العظمی شیخ محمدعلی شاه‌آبادی متولد شد.

این زندگی‌نامه به قلم ایشان در سالیان گذشته، پیش از ارتحالشان تحریر شده است:

پس از مدت کوتاهی مرحوم والد به شهر خون و قیام قم مهاجرت نمودند و قریب به ۷ سال در آنجا مشغول تعلیم و تربیت خواص و تدریس علوم معقول و منقول و پرورش شاگردانی چون آیت‌الله‌العظمی الحاج آقا روح‌الله خمینی (ره) و غیره شدند و سپس به جهاتی مجدداً به تهران مراجعت نمودند.

زادۀ خانۀ فقاهت و سیاست

«این شهید عزیز علاوه بر آن‌که خود مجاهدى شریف و خدمتگزارى مخلص براى اسلام بود و در همین راه به لقاءالله پیوست، فرزند برومند شیخ بزرگوار ما بود، که حقاً حق حیات روحانى به این جانب داشت، که با دست و زبان از عهدۀ شکرش برنمى‌‏آیم.»

امام خمینی (ره)