انسان عارف با مقصود گرفتن خداوند ذوالجلال، متاع دنیا را به عنوان ابزاری مینگرد که میتواند یاریگر او در عبادت و معرفت باشد. آیتاللهالعظمی میرزا محمدعلی شاهآبادی با دانستن این مطلب، از ابزار بشری که به راحتتر زیستن کمک میکند بهره میجویند. این باور در زمان ایشان آنچنان رایج نبود و افراد بیم آن داشتند که با استفاده از ساختههای فرنگی به گناه و کفر دچار شوند. مرحوم شاهآبادی با دانستن این مسئله که همین وسیله با ظاهری کمی متفاوت سالهاست در مجالس موجود است، بهراحتی بر مبل مینشستند و از اینکه دیگران از آن سود نمیجویند متعجب بودند.
دیدگاههای اخیر