بايد انسان در وقت ذكر مثل كسى باشد كه كلام دهان طفل مى‌گذارد و به او تلقين مى‌كند براى اين كه او را به زبان بياورد، و همين طور انسان بايد ذكر را تلقين كند. و مادامی كه انسان با زبان ذكر مى‌گويد و مشغول تعليم قلب است، ظاهر به باطن مدد مى‌كند. همين كه زبانِ طفلِ قلب باز شد، از باطن به ظاهر مدد می‌شود، چنانكه در تلقين طفل نيز چنين است: مادامی كه انسان كلام دهان او مى‌گذارد، او را مدد مى‌كند. همين كه او آن كلام را به زبان اجرا كرد، نشاطى در انسان توليد مى‌شود كه خستگى سابق را برطرف مى‌كند. پس در اول از معلم به او مدد مى‌شود و در آخر از او به معلم مدد مى‌شود.
دیدگاههای اخیر