نادر عصر، جامع معقول و منقول

آیت‌الله شاه‌آبادی از رجال بزرگ و استادان سترگ حکمت و فلسفه، فقه و اصول در زمان خود بود. اگر ایشان را از نوادر عصرش بخوانیم، مبالغه نکرده‌ایم. ایشان جامع معقول و منقول بودند و در هر رشته‌ای تدریس را شروع می‌کردند مورد استفادۀ علما و افاضل و مراجع تقلید واقع می‌شد.[1] تسلطشان بر دروس آنچنان بود که هر یک از شاگردانش ایشان را در همان درس قوی‌تر از رشته‌های دیگر می‌دانست. شهید مطهری ایشان را در عرفان ممتاز و بی‌رقیب می‌دانست.[2] امام خمینی ایشان را در عرفان می‌ستود و او را عارف فوق‌العاده می‌دانست. آیت‌الله میرزا هاشم آملی معتقد بود که مهارت ایشان در فقه و اصول بیشتر از فلسفه و عرفان است.[3]

[1] آثار الحجه، ج 1، ص 217

[2] سیمای فرزانگان، ص 81

[3] گلشن ابرار، ج 2، ص 606 و 605