آیت‌الله‌العظمی شاه‌آبادی در قسمتی از احوال حضرت ابراهیم (علیه‌السلام)، در بیان حکمت توجه ایشان به ستاره، ماه و خورشید می‌فرماید: وقتی که انسان از سراب نفس و سرداب طبیعت خویش خارج شد، در نشئۀ ملکوتی دوباره متولد می‌شود و در نتیجه، حق بر حسب استعداد وی به طریق نور و ظلمت بر وی متجلی می‌شود؛ […]
آیت‌الله‌العظمی شاه‌آبادی در قسمتی از احوال حضرت ابراهیم (علیه‌السلام)، در بیان حکمت توجه ایشان به ستاره، ماه و خورشید می‌فرماید:
وقتی که انسان از سراب نفس و سرداب طبیعت خویش خارج شد، در نشئۀ ملکوتی دوباره متولد می‌شود و در نتیجه، حق بر حسب استعداد وی به طریق نور و ظلمت بر وی متجلی می‌شود؛ گاهی به صورت زهره، گاهی به صورت ماه، و گاهی به صورت خورشید. این است که امر بر سالک گران می‌شود و او توهم می‌کند که حق است.
از این رو، به ولی قاهر (که بتواند وی را از این جهالت بیرون بیاورد) توسل می‌جوید و او وی را از این جهالت بیرون می‌آورد تا اینکه خداوند جل جلاله بدون صورت بر وی تجلی می‌یابد.
منبع: رشحات‌البحار، ترجمه: زاهد ویسی، چاپ سوم، ص 459
نظرات