بدان که ایمان امر بسیط ثابتی است که مستلزم اقرار به زبان و عمل به ارکان است. متعلَّق ایمان، یقین به مبدأ و معاد و آنچه بین این دو قرار دارد است. متضاد ایمان، شک در این دو است که امری عدمی است. همان‌طور که جحود و انکار نیز ضد وجودی ایمان‌اند. این ایمان، نهایت […]
بدان که ایمان امر بسیط ثابتی است که مستلزم اقرار به زبان و عمل به ارکان است. متعلَّق ایمان، یقین به مبدأ و معاد و آنچه بین این دو قرار دارد است. متضاد ایمان، شک در این دو است که امری عدمی است. همان‌طور که جحود و انکار نیز ضد وجودی ایمان‌اند. این ایمان، نهایت هدف از آفرینش است، همان‌طور که خداوند متعال می‌فرماید: «انسان و جن را جز برای عبادت خودم نیافریدم.[1]» تفسیر عبادت در این آیه عبارت است از معرفت؛ «جن و انس را برای معرفت خودم آفریدم.» لذا عبادت غایت معرفت و از لوازم آن است.
جناب مسلم علیه السلام با تمام مراتب ایمان، تسلیم خدا و مظهر اتمّ او (امام حسین علیه‌السلام) گردید و به جمیع مراتب بندگی عمل نمود؛ به‌ویژه شهادت. کشته شدن در راه خدا بالاتر از هر کار نیکی است و آن ایمان تام، او را اولین کشتۀ (راه اباعبدالله علیه‌السلام) قرار داد. پس بر او سلام باد.
منبع: رساله العقل و الجهاله (خطی)، آیت‌الله‌العظمی میرزا محمدعلی شاه‌آبادی (قدس سره)
[1] ذاریات65
نظرات