شیخ عارف کامل ما (روحی فداه) برای این نحو عبادت[1] مَثَل می‌زدند به اینکه «یکی قصیده در مدحِ کسی بگوید و به طفلی که معنای آن را نمی‌داند بدهد که در محضر او بخواند و به طفل بفهماند این قصیده در مدح این شخص است. البته آن طفل که این قصیده را میخواند، اجمالاً می‌داند […]
شیخ عارف کامل ما (روحی فداه) برای این نحو عبادت[1] مَثَل می‌زدند به اینکه
«یکی قصیده در مدحِ کسی بگوید و به طفلی که معنای آن را نمی‌داند بدهد که در محضر او بخواند و به طفل بفهماند این قصیده در مدح این شخص است. البته آن طفل که این قصیده را میخواند، اجمالاً می‌داند ثنای ممدوح را می‌کند، گرچه کیفیت آن را نمی‌داند. ما نیز که طفل ثناخوان حق هستیم و نمی‌دانیم این عبادت را چه اسراری است و هر یک از این اوضاع الهیه، با چه اسمی از اسماء ارتباط دارد و به چه کیفیت ثنای حق است، این‌قدر باید ملتفت باشیم که هر یک از آن‌ها، ثنایی است از کامل مطلق و ممدوح علی الاطلاق.»
منبع: چهل حدیث، امام خمینی (ره)، ص 434
[1] حضور قلب در عبادات دارای دو مرتبه است: یکی حضور قلب اجمالی و دیگری حضور قلب تفصیلی. منظور از «این نحو عبادت» که در متن آمده، عبادت با حضور قلب اجمالی است.
نظرات