نخستین اسم خدا

اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ عُلُوِّكَ بِأَعْلاهُ وَ كُلُّ عُلُوِّكَ عَالٍ[1]

[…] عُلُوّ و برتری برای هیچ چیز به جز او نیست، بلکه برتری هر چیزی سایه برتری اوست. و بنا بر تحقیق شیخ عارف کامل ما (دام مجده) اسم «علی» از اسمای ذات است و از روایت کافی نیز همین استفاده می‌شود که […] می‌گوید:

«از امام رضا علیه‌السلام پرسیدم خداوند پیش از آنکه خلق را بیافریند، آیا خویشتن را می‌دید و از خود می‌شنوید؟ فرمود: به دیدن خود و شنیدن از خود نیازی نداشت، زیرا نه از خود چیزی سؤال می‌کرد و نه از خود چیزی مطالبه می‌نمود. او خودش بود و خودش او بود و نیازی نداشت که به خاطر خویش نامی برای خود بگذارد، ولیکن به خاطر دیگران نام‌هایی برای خود اختیار کرد تا آنان او را به آن نام‌ها بخوانند؛ زیرا اگر به نامش خوانده نمی‌شد، شناخته نمی‌شد. پس نخستین اسمی که برای خود اختیار کرد «العلی العظیم» بود؛ زیرا او برترین همه اشیا بود. پس معنای او الله بود و نامش العلی العظیم. آن، نخستین نام او بود؛ زیرا که بر همه‌چیز علوّ و برتری یافت.»

از این روایت شریفه ظاهر می‌شود که علی از اسمای ذاتیه است که خداوند پیش از آفرینش خلق برای خود اختیار کرده است. و به اعتبار دیگر، از اسمای صفت است، چنان‌که از آخرِ روایت ظاهر می‌شود که می‌فرماید: «بر همه‌چیز برتری یافت.»

منبع: شرح دعای سحر، امام خمینی (ره)، ترجمه سید احمد فهری، ص 188-189؛ متن عربی عبارت امام: ص 316. برگرفته از عارف کامل، ص 149-150

[1] بارالها از تو سؤال می‌کنم به عالی‌ترین علوّت، و همه علوّ تو عالی است.