پيامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در جمع گروهی از مردم فرمودند: «كسی كه يتيمی را سرپرستی كند و عهده‌دار نفقه و مخارج او گردد، من و او در بهشت پهلوی يكديگر هستيم.» سپس انگشت سبّابه و انگشت وسطی را پهلوی هم گذاشتند و فرمودند: «مانند اين دو كه پهلوی يكديگرهستند.» يتيم‌نوازی و كمک به يتيم و خانواده […]
پيامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در جمع گروهی از مردم فرمودند: «كسی كه يتيمی را سرپرستی كند و عهده‌دار نفقه و مخارج او گردد، من و او در بهشت پهلوی يكديگر هستيم.» سپس انگشت سبّابه و انگشت وسطی را پهلوی هم گذاشتند و فرمودند: «مانند اين دو كه پهلوی يكديگرهستند.»
يتيم‌نوازی و كمک به يتيم و خانواده بی‌سرپرست از مهم‌ترين فضايل حسنه در اسلام است. فضيلتی بزرگ برای اين امر خير و انسانی با درجه‌ای به حد اعلی. ارزشی كه قابل شمارش نيست. هر وقت دست محبت كسی كه سرپرستی كودک يتيمی را بر عهده دارد، بر سر او كشيده می‌شود، به تعداد موهای سر آن كودک كه از زير دستش می‌گذرد، برای آن فرد ثواب نوشته می‌شود و یکی از گناهان او كم می‌گردد.
آنوقت با اين سخنان پيامبر اكرم مگر می‌شود يتيمی به در خانۀ عارف حكيم بيايد و اين مرد متقی او را از خود براند؟ مگر در قاموس اين مريد رسول خدا بی‌توجهی به يتيم و خانواده نيازمند، می‌تواند قرار بگيرد؟
او كه همه عمر برای خدا گام برداشته است و در راه معرفت و شناخت او سپری كرده است، اين حقيقت را خوب احساس می‌كند كه آمدن يتيم به در خانه‌اش از جانب خداوند است تا او را بيازمايد، دينش را بيازمايد، فقه‌اش رابيازمايد و عرفانش را. آنوقت چه زيبا اين پير عشق و عرفان و معرفت، از اين آزمايش الهی سربلند بيرون می‌آيد. حكايتی كه باورش برای ما كه اسير اين دنيا و مال و دارايی خود هستيم بسيار مشكل است، ولی حقيقتی است مسلم در وجود مرحوم آيت‌الله ميرزا محمدعلی شاه‌آبادی.
روزی خانمی مؤمن با چند بچۀ كوچک به در منزل آيت‌الله شاه‌آبادی مراجعه می‌كند و می‌گويد كه شوهرش بر اثر بيماری از دنيا رفته است. حالا او با چند بچۀ يتيم در يک خانۀ اجاره‌ای زندگی می‌كند. از آنجايی كه منبع درآمدی هم ندارد، نتوانسته پول اجاره‌خانه را به صاحب‌خانه بدهد و برای تأمين معاش زندگی هم در زحمت می‌باشد.
آيت‌الله شاه‌آبادی با شنيدن حرف‌های آن زن و مشاهدۀ فرزندان كوچک او كه يتيم شده‌اند، خيلی متأثر می‌شوند. ايشان خانۀ كوچكی در يكی از محلات پايين تهران داشتند. آن خانه را به آن زن می‌دهند و سند شش دانگ خانه را هم به نام فرزندان او می‌كنند، تا با خيال راحت در آن مكان سكنی گزينند و از وجوهات شرعی هم هميشه به آن‌ها كمک می‌كردند.
نظرات