لطیف‌ترین روح

در جلسه‌‏ای که به همراه آقای رفسنجانی در خدمت امام بودیم، ایشان در‏ خصوص رابطه‌‏شان با مرحوم پدرم مطالب جالبی را فرمودند؛ از جمله فرمودند که نخستین بار که استاد را دیدم، ایشان با مرحوم‏ آیت‏‌الله حائری، مؤسس حوزۀ علمیۀ قم، در حال بحث بودند. در کنار ایشان عده‏ دیگری نیز نشسته بودند و به بحث آن‌ها گوش می‏‌دادند و احیاناً در بحث شرکت‏ می‌‏کردند. من هم در گوشه‏‌ای به انتظار ایستادم. پس از تمام شدن بحث، از ایشان تقاضای درس فلسفه داشتم، اما زیر بار نرفتند.

خلاصه تا قبل از رسیدن به منزل، ایشان را راضی کردم که درس فلسفه را شروع‏ کنند. وقتی پذیرفتند، گفتم: «آقا من فلسفه نمی‌‏خواهم. گمشده من چیز دیگری است.‏ برای همین از شما بحث عرفان می‌‏خواهم.» اما ایشان زیر بار نرفتند. در آن ساعات حالتی پیدا کردم که گویی هرگز‏ نمی‌‏توانم از ایشان دست بردارم. آن‌‌قدر اصرار کردم، تقاضا کردم و خواهش کردم تا‏ ایشان قبول کردند و عصر روزی را معین کردند. از آن عصر موعود، تحصیل من در خدمت ایشان شروع شد.

پس از دو سه جلسه،‏ من به جایی رسیدم که دیدم نمی‌‏توانم از ایشان جدا بشوم. ابتدا فقط در درس عرفان‏ حاج‌‌آقا شاه‌آبادی شرکت می‏‌کردم و پاسخ‌‌های عرفانی ایشان را می‌‌شنیدم. اما بعد به جلسه‌‏های درس اخلاق ایشان هم رفتم.‏ این درس در مسجد عشقْ‏‌علی در شب‌‌های پنج‌‌شنبه برگزار می‌‌شد. ایشان پس از خواندن‏ نماز به آنجا می‌‏رفتند و جلسه‌‌های درس را تشکیل می‏‌دادند. پس از آن، در تمام‏ جلسه‏‌هایی که ایشان تشکیل می‌‏دادند حضور پیدا می‌‏کردم و خودم را به این کار مقید‏ کرده بودم. تمام بحث‌‌های ایشان را هم می‌‏نوشتم؛ چه آن‌‌هایی را که برای عوام‏ مطرح می‌‏کردند و چه بحث‌‌های ویژه خودشان. به این ترتیب، روزبه‌‌روز علاقه من به‏ مرحوم شاه‌‌آبادی بیشتر می‌‏شد. اکنون می‏‌توانم بگویم که در تمام عمرم روحی به‏ لطافت روح مرحوم حاج‌‌آقا شاه‌‌آبادی ندیدم.[1]

راوی: آیت‌‌الله نصرالله شاه‌‌آبادی

[1] پا به پای آفتاب، ج 3، ص 254