برای مرحوم والد کرامات بسیاری نقل می‌کنند و من نمی‌توانم نفی یا اثبات کنم، ولی طبیعتاً برخی از این مطالب اصل و ریشه‌ای ندارد. زیرا بر این باورم که: هر که را اسرار حق آموختند / مهر کردند و دهانش دوختند کسانی که واقعاً عنایاتی از طرف خداوند بر آن‌ها شده است، آن را فقط […]
برای مرحوم والد کرامات بسیاری نقل می‌کنند و من نمی‌توانم نفی یا اثبات کنم، ولی طبیعتاً برخی از این مطالب اصل و ریشه‌ای ندارد. زیرا بر این باورم که:
هر که را اسرار حق آموختند / مهر کردند و دهانش دوختند
کسانی که واقعاً عنایاتی از طرف خداوند بر آن‌ها شده است، آن را فقط در راه خدا مصرف کرده و برای هیچ‌کس بیان نمی‌کنند، اما عده‌ای با نقل این داستان‌ها به دنبال دعوت به خود هستند و همین نشانۀ این است که دکان هست و حقیقتی ندارد.[1]
مرحوم والد به معنای واقعی خداترس و خداباور و موحد بود و از ادعا و تظاهر برای جلب قلوب مردم بسیار پرهیز داشت. شخصی کتابی در احوالات مرحوم والد نوشته بود و به من داد تا قبل از چاپ ببینم. دیدم مطالبی که نقل کرده اکثرش دروغ بود و من روی آن‌ها خط کشیدم و گفتم که شخصیت پدر ما با دروغ بالا نمی‌رود. علوّ مرتبه ایشان به همان حقیقت توحیدی است، نه به این دروغ‌ها!
در همایش بزرگداشتی که برای گرامی‌داشت مرحوم پدر برگزار شد، شخصی از من پرسید پدر شما طی‌الارض داشتند؟ به‌شوخی گفتم: بله، ولی من که پسر ایشان هستم، طی‌الارضم بهتر بود چون تندتر از ایشان راه می‌رفتم!
متأسّفانه امروزه نقل کرامت و امور خارق‌العاده، معیار معنویت و عظمت افراد شده است و به نظرم دستی در کار است تا کرامات منقول از اهل بیت علیهم‌السلام را اموری کم‌اهمیت جلوه دهد که از عهده فلان خیاط و بزاز هم برمی‌آید!
منبع: کتاب حدیث نصر، خاطرات مرحوم آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی، بخش مرحوم والد
[1] مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی در این مسئله به سالکان انذار می‌دهد و سیر و سلوکی که به هدف رسیدن به «کرامت» باشد را باطل و موجب سوءعاقبت می‌داند. امام خمینی از آیت‌الله شاه‌آبادی نقل می‌کند: «شيخ استاد ما، دام ظلّه، مىفرمودند ميزان در رياضت باطل و رياضت شرعى صحيح قدم نفس و قدم حق است. اگر سالك به قدم نفس حركت كرد و رياضت او براى پيدايش قواى نفس و قدرت و سلطنت آن باشد، رياضت باطل و سلوك آن منجر به سوءعاقبت است. و دعوىهاى باطله نوعاً از همين اشخاص بروز مىكند. و اگر سالك به قدم حق سلوك كرد و خداجو شد، رياضت او حق و شرعى است، و حقّ تعالى از او دستگيرى مىكند به نص آيه شريفه كه مىفرمايد: «وَالّذينَ جاهَدُوا فينا لَنَهْديَنَّهُمْ سُبُلَنا؛ كسى كه مجاهده كند در راه ما، هر آينه هدايت مىكنيم او را [به] راه‌هاى خود.» پس كارش به سعادت منجر شده، خودى از او افتد و خودنمايى از او دور گردد.» (شرح چهل حديث، ص: 45)
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.