دربارۀ محل دفن، كه در نجف اشرف كنار مرقد مبارك امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) باشد بهتر است یا در كنار مرقد مطهر سالار شهیدان حضرت سیدالشهدا (سلام‌الله‌علیه) در كربلای معلی، آیت‌الله شاه‌آبادی (ره) بحث جالبی داشتند كه در نوع خودش كاملاً منحصر به فرد است؛ مطلبی مهم و زیربنایی كه فقط از جانب این فقیه بزرگوار می‌توانست […]
دربارۀ محل دفن، كه در نجف اشرف كنار مرقد مبارك امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) باشد بهتر است یا در كنار مرقد مطهر سالار شهیدان حضرت سیدالشهدا (سلام‌الله‌علیه) در كربلای معلی، آیت‌الله شاه‌آبادی (ره) بحث جالبی داشتند كه در نوع خودش كاملاً منحصر به فرد است؛ مطلبی مهم و زیربنایی كه فقط از جانب این فقیه بزرگوار می‌توانست مطرح شود و موضوع محل دفن یك فرد مؤمن و مسلمان را به چالش بكشاند. فرزند ایشان، آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی، در این باره چنین نقل می‌کند:
«ایشان در رابطه با محل دفن [خودشان] نظری نداشتند و نظرش بر این بود كه ما باید كاری بكنیم كه حضرات امیرالمؤمنین و سیدالشهداء (سلام‌الله‌علیهما) به سراغ ما بیایند. اینكه ما را ببرند خدمت امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) بعد ملِك نقّاله ما را نقل بدهد به كربلا این ارزشی ندارد. برای اینكه اگر این معنا در كربلا محقق می‌شد، خب تمام آن‌هایی كه قصد كشتن امام حسین (سلام‌الله‌علیه) را داشتند و به كربلا آمدند و كشته شدند، همه همانجا دفن هستند. ما باید كاری كنیم كه امام حسین (سلام‌الله‌علیه) را به خودمان جذب كنیم، امیرالمؤمنین (سلام‌الله‌علیه) جذب ما بشود و آن به اعمال ماست، ولذا هر كجا می‌خواهند دفن كنند فرقی نمی‌كند.»[1]
وقتی به این سخنان دربارۀ محل دفن دقت می‌كنیم، پی می‌بریم چه گفتار عمیق و ریشه‌ای است؛ نظری برخاسته از بینش ژرف فلسفۀ اسلامی. فرد مؤمن و مسلمان نباید آرزویش این باشد كه حتماً او را در كنار مرقد ائمه یا امامزاده یا مكان مقدس دفن كنند. بلكه باید در زمان حیاتش كاری كند كه وقتی از دنیا رفت و هر كجا هم دفن شد، ائمه به سراغ آن‌ها بیایند. چه بسا قبری در كنار مرقد امامی باشد كه هیچ آن بزرگوار به او توجه نكند و در مقابل قبری در صحرای خشك و بی آب و علف و شاید هم ناشناس قرار داشته باشد، كه همیشه مورد توجه خاص ائمۀ اطهار (سلام‌الله‌علیهم) است.
[1] مصاحبه با حجت‌الاسلام نصرالله شاه‌آبادی، سرگذشت‌پژوهی آیت‌الله‌العظمی میرزا محمدعلی شاه‌آبادی، ج 1، فروردین 1390
نظرات