آنچه امروز موجب شده است آیت‌الله شاه‌آبادی، این شهید فرزانه، چون مشعلی پرفروغ بدرخشد و فراروی جامعه ما قرار گیرد، شخصیت انسانی اوست؛ آن شخصیت الهی تربیت‌یافته در مکتب قرآن و عترت اوست. از آن درک صحیح او از معارف دینی که او را از حوزه علمیه قم به عنوان یک عضو فعال و مؤثرِ […]
آنچه امروز موجب شده است آیت‌الله شاه‌آبادی، این شهید فرزانه، چون مشعلی پرفروغ بدرخشد و فراروی جامعه ما قرار گیرد، شخصیت انسانی اوست؛ آن شخصیت الهی تربیت‌یافته در مکتب قرآن و عترت اوست. از آن درک صحیح او از معارف دینی که او را از حوزه علمیه قم به عنوان یک عضو فعال و مؤثرِ جامعه مدرسین، در سال 1350 به تهران می‌آورد و در عرصه مسائل سیاسی و نیازهای ضروری آن روز جامعه به یک عنصر خستگی‌ناپذیر تبدیل می‌کند که باید او را در زندان‌های سیاه و سخت رژیم شاهنشاهی یا در تبعیدگاه بانه ملاقات و دیدار کرد، سرچشمه می‌گیرد.
آنچه موجب می‌شود به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب، مقام معظم رهبری دامت برکاته، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان یک عنصر خستگی‌ناپذیر دردآشنا و با انگیزه در جبهه‌های نبرد یا در کنار مجروحان جنگ در بیمارستان‌ها ملاقات نمود، این شخصیت انسانی تربیت‌یافته در حوزه دین است. آنچه موجب معیت با پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شده است، تخلق به این آيه کریمه مبارکه است: «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللهِ وَالَّذینَ مَعَهُ أشِدّاءُ عَلَی الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم تَراهُم رُکَّعاً سُجَّداً» این ویژگی است. این خصائص در سایه معرفت و دانش دینی و عقل پرورده شده با علم به دست آمده است. این جایگاه ممتاز شخصیت‌هایی است که در مکتب انبیای عظام تربیت شده‌اند و در درک علمی و سلوک عملی گوی سبقت را از دیگران ربودند.
راوی: حجت‌الاسلام ابوترابی
نظرات