تأسیس حوزه علمیه‌ای که هم دارای جایگاه و پایگاه قوی باشد، هم بتواند مثل نجف مدرسانی قوی داشته باشد و هم مجتهد صالح باسواد متناسب با مقتضیات زمان تربیت کند، کار ساده‌ای نیست. خب شیخ[1] آمد به میدان و این کار را شروع کرد. از علمای مختلف دعوت کرد که به حوزه علمیه قم بیایند […]
تأسیس حوزه علمیه‌ای که هم دارای جایگاه و پایگاه قوی باشد، هم بتواند مثل نجف مدرسانی قوی داشته باشد و هم مجتهد صالح باسواد متناسب با مقتضیات زمان تربیت کند، کار ساده‌ای نیست. خب شیخ[1] آمد به میدان و این کار را شروع کرد. از علمای مختلف دعوت کرد که به حوزه علمیه قم بیایند و برای تقویت این حوزه فعالیت کنند. عده‌ای از مراجع و علمای تهران، اصفهان و تبریز و شهرهای دیگر به قم مهاجرت کردند و در قم فعالیت‌های تدریسی‌شان را آغاز کردند. از جمله کسانی که در این زمان آمد، باید از حاج میرزا جواد ملکی تبریزی نام برد؛ به عنوان استاد اخلاق و چهره برجسته‌ای که در ایمان و علم زبانزد خاص و عام بود. و مرحوم آیتالله میرزا محمدعلی شاهآبادی که فیلسوف و عارف و عالم برجسته‌ای بود.
آقای شاهآبادی وقتی که برای تدریس به قم مهاجرت می‌کنند، حوزه درس‌شان را فقه، اصول و فلسفه قرار می‌دهند. شاگردان بزرگی هم در مکتب ایشان تربیت می‌شوند که باید گفت در شمار نوابغ عصر ما و مراجع تقلید و بزرگان بودند. مثل آیت‌‌الله‌‌العظمی مرعشی نجفی، آیتالله بهاءالدینی، ملا علی همدانی که از علما و صلحای بزرگ معاصر بود، مرحوم آیت‌‌الله‌‌العظمی گلپایگانی، مرحوم آمیرزا خلیل کمره‌ای و آیتالله میرزا هاشم آملی لاریجانی و عده‌ای دیگر از علمایی که مثل پدر همسر امام، یعنی مرحوم آیتالله آشیخ محمد ثقفی تهرانی، همه چهره‌هایی که در محضر آقای شاهآبادی تربیت می‌شوند چهره‌های برجسته‌ای هستند. این نشانگر شخصیت علمی و عملی این مدرس، عارف و فقیه ژرف‌اندیش است.[2]
راوی: قاسم تبریزی
[1] منظور شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم است.
[2] مجله شاهد یاران
نظرات