مهارت آقای شاه‌آبادی تنها در فلسفه و عرفان نيست، بلكه مهارت ايشان در فقه و اصول بيش از فلسفه است. ولی آن جنبه عرفان ايشان، فقه و اصول ايشان را پوشاند و سبب شد كه معروفيت ايشان در فقه و اصول‌ مكشوف نشود.[1] راوی: آیت‌الله‌العظمی میرزا هاشم آملی [1] عارف کامل، ص 13

آیت‌الله شاه‌آبادی از رجال بزرگ و استادان سترگ حکمت و فلسفه، فقه و اصول در زمان خود بود. اگر ایشان را از نوادر عصرش بخوانیم، مبالغه نکرده‌ایم. ایشان جامع معقول و منقول بودند و در هر رشته‌ای تدریس را شروع می‌کردند مورد استفادۀ علما و افاضل و مراجع تقلید واقع می‌شد.[1] تسلطشان بر دروس آنچنان […]