معجون بی‌معنی

…و اگر غیر از این اوضاع و احوال که برای حضرت مجذوب حقیقی و واصل واقعی، جناب رسول ختمی صلی‌الله‌علیه‌وآله، در این مکاشفۀ روحانیه و معاشقۀ حبیبانه دست داد [دست دهد]… از تصرفات شیطان است و سالک را در سلوک از انانیت و خودی و خودیت، بقایایی مانده و باید به علاج خود کوشد…

           پس آن نمازی را که بعضی به عرفا نسبت می‌دهند که نماز سکوتش گویند و به ترتیب خاصی «الف» را متمثل در پیش رو کنند و پس از آن «لا» و پس از آن «ه» را و پس از آن مجموع را به ترتیب خاصی که به عدد حضرات خمس[1] شود، بر فرض صحت نسبت، از جهل آن کسی است که این معجون بی‌معنی را درست کرده است…

           و شیخ عارف ما، جناب شاه‌آبادی روحی فداه، می‌فرمودند:

جمیع عبادات سرایت دادن ثنای حق، جلّت عظمته، است تا نشئۀ ملکیۀ بدن. و چنانچه از برای عقل حظی از معارف و ثنای ربوبیت است، و از برای قلب حظی است، و از برای صدر حظی است، و از برای ملک بدن نیز حظی است که عبارت است از همین مناسک. پس، روزه ثنای حق به صمدیت و ظهور و ثنای او به قدوسیت و سبوحیت است. چنانچه نماز که مقام احدیت جمعیه و جمعیت احدیه دارد، ثنای ذات مقدس است به جمیع اسماء و صفات.

           … پس از بیانات سابقه معلوم شد که آنچه پیش بعض اهل تصوف معروف است، که نماز وسیلۀ معراج وصول سالک است و پس از وصول سالک مستغنی از رسوم گردد، امر باطل بی‌اصلی و خیال خام بی‌مغزی است که با مسلک اهل الله و اصحاب قلوب مخالف است و از جهل به مقامات اهل معرفت و کمالات اولیا صادر شده. نعوذ بالله منه.

منبع: سرّ الصلوة، امام خمینی (ره)، چاپ پنجم، ص 12-13؛ برگرفته از عارف کامل ص 108

[1] حضرات خمس= مراتب وجود به حسب اصطلاح عرفای شامخ پنج است:

مرتبۀ اولی؛ مرتبۀ غیب مغیّب که غیب اول و تعین اول هم نامیده می‌شود.

مرتبۀ دوم؛ مرتبۀ غیب ثانی که تعین ثانی هم نامیده می‌شود.

مرتبۀ سوم؛ مرتبۀ ارواح که مرتبۀ ظهور حقایق کونیۀ مجردۀ بسیطه است.

مرتبۀ چهارم؛ مرتبۀ عالم مثال که مرتبۀ وجود اشیای کونیۀ لطفیه است و عالم ملکوت نیز نامیده می‌شود.

مرتبۀ پنجم؛ مرتبۀ عالم اجسام که حضرتِ جامعِ چهار حضرت گذشته است و عالَم آن عالَم انسان که جامع همۀ عوالم است.