منزل یقظه

بدان که اول منزل از منازل انسانیت، منزل یقظه[1] و بیداری است. چنان‌چه مشایخ اهل سلوک در منازل سالکان بیان فرموده‌اند. و از برای این منزل (منزل یقظه)، چنان‌چه شیخ عظیم‌الشأن شاه‌آبادی دام ظله بیان فرمودند، ده بیت است که اکنون در مقام تعداد آن نیستیم. ولی آنچه اکنون لازم است بیان شود، این است که تا انسان تنبه پیدا نکند که مسافر است و لازم است برای او «سیر» و دارای مقصد است و باید به طرف آن مقصد، ناچار حرکت کند و حصول مقصد ممکن است، «عزم» برای او حاصل نشود و دارای اراده نگردد و هر یک از این امور، دارای بیان و شرحی است که به ذکر آن اگر بپردازیم، به طول انجامد.

و باید دانست که از موانع بزرگ این تیقظ و بیداری، که اسباب نسیانِ مقصد و نسیان لزوم سیر شود و اراده و عزم را در انسان می‌میراند، آن است که انسان گمان کند: وقت برای سیر وسیع است! اگر امروز حرکت به طرف مقصد نکند، فردا می‌کند! و اگر در این ماه سفر نکند، ماه دیگر سفر می‌کند!

منبع: چهل حدیث، امام خمینی (ره)، ح 10، ص 174؛ برگرفته از عارف کامل، ص 127-128

[1]  یقظه: بیداری