لبخند ملیح

احاديث و احكام اسلامی خنده آرام را حسن خلق یک فرد مسلمان می‌داند و مؤمنان را از خنده بلند و زياد نهی كرده است و حتی برای آن كفاره قرار داده است؛ ولی خنده كوتاه و آرام را ممدوح می‌داند و آن را می‌ستايد. مرحوم آيت‌الله شاه‌آبادی (ره) طبق سيره و رسم پيامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و ائمه معصومان (علیهم‌السلام) هيچ‌گاه موقع خنديدن، با صدای بلند نمی‌خنديدند و قهقهه نمی‌زدند.

همان‌گونه كه در احاديث و روايات آمده است، خنديدن با صدای بلند برازنده یک فرد مؤمن نيست. ايشان هم به عنوان یک عالم خطيب و مروج فرهنگ اسلامی، هميشه اين آموزه دينی را مد نظر داشتند و هيچ‌گاه با صدای بلند و قهقه نمی‌خنديدند.

همسرشان می‌گوید: «آقا خنده‌ای كه می‌كردند، قهقهه نبود. موقع خنديدن مثل من كه حرف می‌زنم و دندان من را شما می‌بينيد، فقط دندان‌هايشان پيدا بود. با زن‌هايشان، با بچه‌هايشان، با هركدام حرف می‌زدند، همچين می‌خنديدند كه دندان‌هايشان پيدا بود. به قول ماها پوزخند می‌زدند. اصلاً با بچه‌هايش همه‌شان مهربان بود. آقا عبدالله از همه كوچک‌تر بود. ما با او شوخی می‌كرديم و می‌خنديديم، ولی مرحوم آقا لبخند می‌زدند.»[1]

[1] سرگذشت‌پژوهی، خرداد 89