در طول ماه مبارک رمضان، آيت‌الله شاه‌آبادی هر شب از افطار تا سحر دعا می‌كردند و نماز می‌خواندند. اين عبادات و نيايش‌ها را يا در مسجد انجام می‌دادند يا در خانه. ولی اين فضيلت بزرگ ماه رمضان، ماه قدر و نزول قرآن را از دست نمی‌دادند و سی شب را خيلی بيشتر از مواقع ديگر […]
در طول ماه مبارک رمضان، آيت‌الله شاه‌آبادی هر شب از افطار تا سحر دعا می‌كردند و نماز می‌خواندند. اين عبادات و نيايش‌ها را يا در مسجد انجام می‌دادند يا در خانه. ولی اين فضيلت بزرگ ماه رمضان، ماه قدر و نزول قرآن را از دست نمی‌دادند و سی شب را خيلی بيشتر از مواقع ديگر سال، به دعا و عبادت می‌پرداختند.
اين عارف بزرگ برای معنا دادن به تمام شعور عرفانی‌اش، هيچ‌وقت اين ماه را سبک نمی‌شمردند. ماه تزكيه، ماه از خويش جدا شدن و پرواز كردن با بال‌های دعا و سجده، تا ملكوت؛ تا اوج كسی كه عمری در آشكار و نهان او را با تضرع و خضوع و ملتمسانه خوانده بودند.
فقيه معظم، فضيلت‌های اين ماه را می‌داند. او سال‌هاست كه آموخته و می‌آموزد، ثواب خواندن يک آيه از قرآن در اين ماه كه مانند يک ختم قرآن درماه‌های ديگر است. او ارج و قرب دعا و نيايش را در اين ماه می‌داند و برای همين رها نمی‌كند و هر شب تا سحر به نيايش می‌نشيند.
فرزند ایشان، آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی، در این باره می‌گویند: «در منزل پدری برنامه سحرهای ماه مبارک به نحوه خاصی برگزار می‌شد. سحرها سجاده پدر و مادرمان آماده و با یک فاصله‌ای از هم روی زمین پهن شده بود. سماور روشن بود و در مقابل مرحوم پدرم قل‌قل می‌کرد. ایشان دو رکعت نماز می‌خواندند. بعد یک مقدار ذکر می‌گفتند. سپس چای می‌خوردند. بعد از آن دومرتبه چند رکعت نماز می‌خواندند.»
نظرات