مرحوم والد می‌فرمود: این‌که گفته‌اند در نماز وتر مستحب است انسان برای چهل مؤمن دعا کند، اولاً برای این است که انسان خیر را فقط برای خود نخواهد، بلکه برای همه بخواهد. ثانیاً اگر دفعةً نام مؤمنی به ذهنت آمد، بدان که در این وقت او سائل دعاست. پس به مفاد آیه «وَاَمَّا السّآٰئِلَ فَلاٰ […]
مرحوم والد می‌فرمود: این‌که گفته‌اند در نماز وتر مستحب است انسان برای چهل مؤمن دعا کند، اولاً برای این است که انسان خیر را فقط برای خود نخواهد، بلکه برای همه بخواهد. ثانیاً اگر دفعةً نام مؤمنی به ذهنت آمد، بدان که در این وقت او سائل دعاست. پس به مفاد آیه «وَاَمَّا السّآٰئِلَ فَلاٰ تَنْهَرْ»[1] او را از دعا محروم نکن.
بعد از این فرمایش، هر وقت توفیق نماز شب داشتم، ممکن بود به جای 40 نفر، 400 نفر را دعا کنم؛ چون پیوسته افرادی که شاید سال‌ها به یادشان نبودم به ذهنم می‌آمدند. درباره زیارت امام رضا و ائمه دیگر علیهم‌السلام هم همین‌طور بود و وقتی می‌خواستم سلام بدهم، آیه «وَاَمَّا السّآٰئِلَ فَلاٰ تَنْهَرْ» سبب می‌شد برای هر کسی که در خاطرم می‌آمد دعا کنم.
راوی: آیت‌الله نصرالله شاه‌آبادی
منبع: حدیث نصر
[1]. سوره ضحی، آیه 10
نظرات
ارسال دیدگاه برای این نوشته بسته می باشد.